Buiten draait de eerste 7 klingelend via de Coolsingel de Mauritskade op. Ik word er wakker van. Waar ben ik? Ik kijk naar mijn hand en de handboei. Vastgebonden aan een onbekend meisjesbed met daarboven posters van The Cure. Af en toe een brommer. Zo klinkt dus het krieken van de dag. Ik heb een tong van leer, een gemene kater en een volle blaas die mijn onderlichaam een gemene tintelende tandartsverdoving geeft. Dit ga ik niet lang volhouden. Ik doorbreek de stilte met een schreeuw om aandacht. Halloooo?
Er komt geen reactie. Minuten duren uren, uren worden dagen, dagen versmelten in weken en als ik na maanden de strijd opgeef met mijn blaas klinkt daar ineens een magisch lied. Dwars door het roze meisjesbehang sijpelt muziek van de buren die mij van het bed bevrijdt.
Als met een zachte wollen deken wordt ik door Leonard’s gouden stem liefdevol toegedekt. Zevenentwintig engelen zingen mij toe. Een warm gevoel maakt zich langzaam meester van mij. Doe dam dam dam die doe dam dam. Ik voel mij weer drie jaar oud. Met een ontspannen grijns laat ik mij vangen in zijn Tower of song.
I was born like this, I had no choice
I was born with the gift of a golden voice
And twenty-seven angels from the great beyond
They tied me to this table right here
In the tower of song
So you can stick your little pins in that voodoo doll
Im very sorry, baby, doesnt look like me at all
Im standing by the window where the light is strong
Ah they dont let a woman kill you
Not in the tower of song
Home: oorbijter
