Gisteren naar Club Calotte gegaan. Drie voor mij onbekende bandjes traden op in de kleine zaal van Theater Bellevue. Goede sfeer, maar aan de bar altijd weer zo'n eikel die overal doorheen gaat zitten ouwehoeren omdat hij denkt belangrijker te zijn dan de artiest op het podium. Ga lekker in de Smoeshaan zitten als je door muziek heen wilt tetteren. Onlangs ook al meegemaakt in de Sugarfactory bij Jon Allen. Waarom doen de venues niets aan dat soort lamzakken die zichzelf liever horen dan de muziek?
Goed.
Zitten met tafeltjes en biertje erbij maakt het prettig om je door drie optredens heen te slaan. Mocht een van de drie bandjes tegenvallen, dan is er altijd bar, bier en borrelnootjes om op terug te vallen. In Londen ben ik weleens een paar keer in Ronnie Scott's Jazz club geweest. Zelfde sfeertje, wel iets sjieker allemaal.
Ondanks de belofte (Hip, Cool, Retro, Pretentieus, Grappig, Gedurfd, Aandoenlijk, Breekbaar, Knallend, Dansbaar, Intrigerend, Hot, Spraakmakend) was de smaak van de programmeur vrij recht in de leer: folk. En nog eens folk. Met een tikkie blues en Americana. Dus toch wel weer folk. Nu is dat geen straf, want ik ben gek op folk. Zie 600 andere berichten op dit blog.
Joep Pelt.
Joep Pelt trapt af. Verrassend, dat zeker. Joep zit graag op zijn praatstoel. Hij is een wel een beetje heel erg vol van zichzelf. Net getekend bij Excelsior. Super! Tof! Gaaf! Maar nu spelen Joep, niet zo ouwehoeren, je bent Andre Rieu niet. Laat je lyrics het verhaal doen. Gitaar wil ik horen. Whiskey & Wimmen - John Lee Hooker, meer van dat werk. Hmmm.
Joep Pelt is een begenadigd gitarist. Heerlijk om hem te horen spelen. Zijn reizen geven hem de roots en diepte in zijn gitaarspel. Hij kent zijn klassiekers, Blind Willie Johnson ging Ry Cooder voor en Joep volgt en maakt diepe indruk met wat slick slidewerk. Om dan maar meteen het punt te maken dat ik hem persoonlijk een betere gitarist vind dan zanger. Ik mis het rafelrandje in zijn stem, de doorleefdheid om de blues onder mijn huid te laten kruipen. Vooral op zijn nieuwe cd I'm off met geweldige tracks, had een wat meer doorleefde zanger veel kunnen toevoegen. Maar als gitarist en componist een fucking big A plus.
Lee Mason.
Respect voor Lee Mason. Ben steeds in de war met Amos Lee. Alhoewel ze niet van de soul zijn bij Lee Mason. Ze kiezen de weg van de meeste weerstand. Moeilijke, mooie composities, doorleeft gezongen en slechts bij vlagen verstaanbaar. Jammer want ik heb het gevoel dat er ook veel energie in het schrijven van de teksten zit. Ligt niet helemaal aan de technicus die zich als een hork gedroeg tegen de zanger op het podium. Michel verliest zich geheel in de nummers en ik kan hem soms niet volgen. Een betere opbouw van de set (erg goede eerste nummers!) is aan te raden. Beginnen met zijn drieën en dan steeds groter uitpakken ofzo. Ik moest een paar keer bij de wisselingen in de arrangementen heel eventjes aan David Sylvian denken tijdens het optreden. Dat is een compliment voor Lee Mason. Erg fijne trompettiste, by the way. Kijkt ook lekker streng.
Point Quiet.
Band nummer drie als dessert. Ik heb een erg mooi nummer gehoord tegen het einde van de set. Geen drummer. Alleen zang. Ray Lamontagne meets Bonnie 'Prince' Billy. Zeer indrukwekkend. Minder folk, meer Americana. Had wel wat meer afwisseling verwacht. Het leven is zwaar en daar wil Point Quiet geen andere wending aan geven. Point Quiet geeft na de moerasellende van Joep's Missisippi Blues (ook al niet erg vrolijk) en de tragiek van Lee Mason nou niet het gevoel dat de mensheid nog gered kan worden. Gelukkig maakt de zanger tussen de nummers door piepkleine grapjes en zie ik hem lachen. Om vervolgens weer dodelijk ernstig verder te gaan. Bij vlagen steeg Point Quiet ineens hoog boven het gemiddelde uit. Maar veel nummers beten niet in mijn oor.
Het was niet altijd verrassend in Club Colette eh.. Calotte. Maar ik heb bij vlagen van alledrie de bandjes genoten. Leuk concept. Beetje zwaar op de hand deze avond, voor mij dan. Toch doorzetten, ik kom terug.
